Malo e lelei

Wij zijn op Tonga.Na een vlucht van ongeveer viereneenhalf uur met een Boeing 737 van Virgin Airlines zetten de piloten het toestel om half twee s nachts local time aan de grond.

Airport Tangutapu verwelkomt ons.Zelfs op die tijd zijn alle loketten open .In het halletje naar de uitgang speelt een trio wat liedjes .

Hoewel we geen bijzonderheden hebben te melden ,een immigratiekaart is verplicht,en alles lijkt voorbereid lopen we even vast op de vraag naar het retourticket.Men wil kunnen vaststellen ,dat we weer het land verlaten en wanneer.

Op internet kunnen we wel het mailtje vinden ,waar de tickets als bijlage zijn bijgevoegd,maar het downloaden van de bijlage lukt niet door het gebrekkige wifi-signaal.

En Kirsten moet tot haar schrik antwoord geven op de vraag of zij een drone heeft.Kennelijk was de douaniere geattendeerd door het ingevulde formulier.Drones moeten sinds kort worden geregistreerd ,omdat je ze anders niet kunt gebruiken.Een regel ,die Tonga van Nieuw-Zeeland heeft overgenomen en strikt hanteert.

Ja was het antwoord,waarop zij naar een apart tafeltje werd verwezen om een en ander in orde te maken.

Intussen zochten we een oplossing voor het retourticket.Tja ,wijzen op de mail en de ongeopende bijlage bleek aanvankelijk geen soelaas te bieden.Maar toen alle passagiers inmiddels door waren,was de douaniere na veel soebatten toch mild en liet ons door.Ze wilde ook naar huis,gezien het nachtelijk tijdstip.

De bagagecheck-in verliep soepel ,omdat we direct naar customs werden verwezen.Waar de drone moest worden getoond en voor registratie zou worden achtergehouden.De drone kon de volgende morgen vanaf 9.00 uur weer worden opgehaald.Maar waar werd niet duidelijk.Ook hier bleken de beambten gevoelig voor de aangedragen argumenten:past niet in ons tijdschema,onduidelijk waar het betreffende kantoortje zou zijn en vooral onzekerheid over of we wel op tijd voor de ferry zouden zijn ,want die stond om 11.00 uur de volgende ochtend echt niet op ons te wachten.Ok registreer de drone dan maar bij vertrek was de oplossing van de begripvolle douaniere.

Om 2.30 uur konden we de airport verlaten.Een airport overigens met een landingsbaan,net lang genoeg om zo n 737 te laten landen.De piloten moesten dan ook stevig in de remmen.

Een dag eerder ,op zondag hadden we even rust.Leki ging chillen langs de kust boven Sydney en ik heb vanwege de toch merkbare jetlag enkele filmpjes op Netflix bekeken.(de Narcos serie).Ik kwam ook bij van een heerlijke dag in het stadion en de BBQ s avonds.En had mij in mijn overmoed ook wat meegenomen blokjes belegen komeine kaas laten smaken.Alleen die vielen totaal verkeerd ,waardoor ik de slaap maar niet kon vatten.Eerst in de loop van de zondag werd deze ouwe weer een beetje de ouwe.

Omdat we maandag  pas om 6 uur in de middag zouden vliegen, maakten we van de gelegenheid gebruik om op ons gemak het air-bnb schoon achter te laten ,de auto af te tanken en een bezoekje aan Bondi-beach te brengen.

Aan de noordzijde van het witte strand stonden twee barbecues opgesteld met elk twee pitten ,die electronisch worden aangestoken.Met de meegebrachte etenswaren uit onze air-bnb konden we zo nog genieten van een door Leon gebakken ei,met wat spek en ui;terwijl de zon de baai van Bondibeach liet schitteren.Vele golfers maakten gebruik van de aanrollende golven om hun kunsten te vertonen.Het was aangenaam en veel Australiers genoten ervan mee.

T was maar goed ,dat we op tijd onze check-in deden op Sydney International Airport.De stewardess,die ons hielp wilde het exacte gewicht weten van de mee te nemen ruimbagage en van de handbagage.Ze waarschuwden voor overgewicht .Gelukkig was zij bereid ons te helpen en na het verschuiven van gewicht van handbagage naar ruimbagage en de ruimte in de handbagage van Benne te benutten,konden we verder.

De extra aandacht voor het gewicht zo vertelde ze,kwam omdat reizigers naar Tonga gewend waren hun handbagage na de eerste check-in vol te stoppen met chocolade en andere lekkernijen,waardoor het vliegtuig zwaarder werd dan toegestaan.

De security check bleek een eitje.En zo begon ons avontuur naar Tonga.

Het vliegtuig was vol en voor twee derde gevuld met terugkerende Tonguanen.In het algemeen terugkerend van werk in Australie of Nieuw Zeeland.Veel zwaarlijvige types,die de oproep van de koning van Tonga om er wat aan te doen,wellicht niet zo hebben gewaardeerd.

Keurig op tijd worden we op de airport opgehaald met een shuttlebus,die ons naar het airport hotel zou brengen.En niet veel later zette de chauffeur ons af.Airport accomodation stond er in witte letters op de gevel en een goede weergave van de eenvoudige lokatie,waar de gastvrouw ons verwelkomde.Eerst maar slapen zo zei ze,morgen (straks)bij het ontbijt zien we wel weer verder.

Het werd een korte nacht in een ruimte met twee bedden, een stoel ,een wc en een douchelokaal.Jaren vijftig,maar voor een paar zeer vermoeide reizigers meer dan voldoende.

Het hotel is op het hoofdeiland Tongatapu gelegen,niet ver van het vliegveld .Het was nog niet onze eindbestemming.Bij het ontbijt bespraken wij met de gastvrouw daarom de vertrektijden van de ferry en hoe er te komen.Zij bleek van origine ook van Eua afkomstig en vertelde honderduit over het eiland en Tonguaanse gewoonten en gebruiken.Zeer voorkomend.

T is namelijk niet altijd zeker ,dat de ferry gaat en ook niet om hoe laat.Deze keer zouden we om 11.00 uur afreizen met een fast ferry.Die doet er zo n anderhalf uur over.

En intussen had zij ook geregeld dat haar zus ons naar de ferry zou rijden.Gelet op de te verwachten verkeersdrukte (!)reden we om 10 uur weg .De rit gaf ons een eerste indruk van Tonga.Veel kerken,overheidsgebouwen ,scholen en vrijstaande huizen ,veelkleurig,waar bij de laatsten achterstallig onderhoud eerder regelmaat is dan uitzondering.Het oogde niet fraai,maar de mensen waren er kennelijk tevreden mee.(Of het ontbreekt ze aan het geld)

Na een tussenstop bij een ATM reden we de werf op waar de ferry was aangemeerd.Een rommelige kade met een klein hokje voor de ticketverkoop.Voor 15 euro pp naar de overkant.

Via een eenvoudig steigertje liepen we de ferry op en zetten ons op het achterschip.

Ons verbazend over de uitdossing van de mensen,de wijze waarop de goederen werden ingeladen en de nonchalence aan de kade bij de verdere voorbereidingen van het vertrek.Toch deed iedereen wat ie moest doen en de gemoedelijkheid had de overhand.

Klokslag 11 uur de hoorn voor vertrek ,terwijl de twee jetmotoren hun vermogen aan het werk zetten.Rustig varend  het haventje uit en daarna volle kracht de zee op ,palmeilanden links en rechts voorbijsnoevend .We ronden het hoofdeiland eerst in noordelijke richting om daarna naar het zuiden af te buigen.Op naar Eua ,deinend op de golven van een in het algemeen rustige zee.De reispilletjes deden hun werk en zonder last van zeeziekte bereikten we Eua

Malo e lelei,

Voor nu tot straks

Benne ,mede namens Leki.